In 2008 verhuisde ik van Purmerend naar Castricum aan zee, naar mijn nieuwe geliefde. Een kans om schoon schip te maken, nieuw te starten met projecten en een nieuw netwerk te beginnen.
Ik besloot het thema ’duurzaam’ te nemen. Dat was een goede greep, want allerlei begon net: de energiecoöperatie, en zelf startte ik meteen met Transition Towns, zodra ik ervan had gehoord.
Ik las diverse tijdschriften en toen ik over permacultuur hoorde wist ik meteen dat ik daar meer mee wilde.
Ik koos voor de cursus in Zutphen bij Helma Röell. Het was wel een eind met de trein, maar het beviel erg goed: leerzaam, inspirerend, praktijk en theorie.
Het gaf me precies de ruggensteun die ik nodig had om hier in Castricum aan de gang te gaan met de mogelijkheden die hier lagen op de energie die er bij de mensen was om permacultuur te starten.
Een simpele oproep in een van de lokale kranten bracht meteen acht mensen bij elkaar, waarvan er vier nu nog steeds actief en enthousiast zijn in onze permacultuurgroep.
Wij zijn nu nog steeds een onderdeel van Transition Towns. We hebben hier maandelijks een café-avond en regelmatig is lokaal voedsel en openbaar eetbaar groen een onderwerp.
De oudste permacultuurgroep hier vond in eerste instantie geen gehoor bij de gemeente, wel sympathie. Daarom hebben wij bij de plaatselijke (bloeiende) tuinvereniging een tuin gehuurd en die heet: de proeftuin.
In de tuinvereniging heeft dat aardig wat stof doen opwaaien. Onze tuin werd vooral gezien als ’rotzooi’. Maar we hebben ons met verve in de sociale activiteiten van de vereniging gestort en hebben nu wel respect gekregen, men is toch wel voor ‘diversiteit’. We hebben een keer een proeverij gehouden: geserveerd werden een ‘wilde’ soep, pesto van zevenblad en pannenkoekjes van smeerwortel. De reacties waren leuk en varieerden van ‘die rommel eet ik niet’ tot ‘verrassend lekker’. We hebben nu zelfs een bestuurslid geleverd aan het overwegend mannenbestuur.
In onze tuin experimenteren wij erop los. We hebben geen denderende oogst en zeker geen evenwicht en we hebben veel werk, maar ook erg veel plezier. De eerste hazelnoten oogsten was een feest en de frambozen en de aardbeien doen het als bij geen ander. In onze groep draagt ieder bij naar eigen talent. Helaas hebben wij wel veel talent voor rugklachten, en voor reizen (veel 65 plussers), maar gelukkig ook voor aanpakken, doorzetten, lange adem en samenwerken. We zijn met ons achten maar we hebben een kring van permavrienden om ons heen (een mailgroep), die interesse heeft en ook oproepbaar is voor een permablitz. Soms vragen wij een helpende hand aan enkele vluchtelingen. We hebben wat kruidenspiralen hier en daar kunnen maken. Veel tuinen hebben fruitbomen, Castricum is van oudsher een tuindersdorp.
Intussen gebeurde er in de gemeente ook het een en ander. Een van de mensen van de groendienst werd imker! Resultaat: jaarlijks worden er nu zakjes zaad met een mengsel van bloemen waar bijen van houden uitgedeeld. Actie Steenbreek, een landelijk initiatief van Groen Links, is hier in de gemeente aangenomen. Er is een vrij aardig bomenbeleidsplan, waarin wij hebben geparticipeerd maar helaas is het plan niet op de juiste manier geformaliseerd. Dus het lijkt totaal niet te worden gehandhaafd. De fusie tussen Bergen, Heiloo en Castricum heeft niet echt geholpen. Hoewel, vanuit Heiloo is er een project Groenspoor gestart; met provinciale steun en door een zeer goed verbindend persoon uitgevoerd. Het idee is om alle natuurgebiedjes met elkaar te verbinden en het lijkt nu ook gelukt om het Clusius College mee te krijgen. We hopen hier een lange weg met verwaarloosde appelbomen aan het groene lint toe te voegen.
Met succes deden we een actie bij de groendienst om wat hazelaars in het groen te krijgen. De gemeente heeft toen zelf bedacht ook drie (schrik niet) pistachenotenbomen te planten (ze waren speciaal voor ons klimaat gekweekt werd er bij gezegd …)
Een ecologische landschapshovenier heeft inmiddels wel een stuk grond van de gemeente in beheer gekregen en zij heeft daar een kruidenheuvel gemaakt (en een hazelaar neergezet natuurlijk). Die floreert, mensen plukken ervan en enkele horecaondernemers gebruiken ervan.
De gemeente geeft nu ook ‘snippergroen’ in beheer aan bewoners die dat willen. De gemeente geeft bij de start de bomen/planten, de rest is aan de bewoners.
Het helpt wel erg dat we nu rechtstreeks met de groendienstlui kunnen communiceren en dat het niet meer via wethouders en ambtenaren hoeft.
Er is een tweede permagroep hier, zij zijn met een bostuin bezig in samenspraak met PWN en de boswachters. We hebben af en toe contact met hen.
Misschien nog leuk te verhalen van ons project De eetdaging. Met de werkgroep ‘bewustwording’ van de energiecoöperatie CALorie hebben we voor zestig personen een driegangenmenu gemaakt met uitsluitend lokale ingrediënten. Alles wat je op de fiets kunt halen bij ons vandaan.
Er bleek in de buurt een oesterzwammenkwekerij te zijn, een kaasmakerij, groentestalletjes langs de weg, eieren, een slager die vlees van runderen uit het duin verkoopt, duindoorn, bramen en eetbare bloemen. Wat een feest. En ook altijd met gemak publiciteit in onze plaatselijke bladen.
Heerlijk om het eens allemaal op te schrijven, want onwillekeurig vergeet ik wat we eigenlijk hebben neergezet.